ადგილები არ არის უბრალო ფიზიკური მოცემულობები. ისინი მნიშვნელობის ცენტრებია, რომლებთანაც ადამიანებს ემოციური მიმართება აქვთ. სოციალურ სივრცეში შეიძლება გამოიყოს საკრალური, ისტორიული და ყოველდღიური ადგილები. ინდივიდთა მსგავსად, ადგილებსაც აქვთ იდენტობა – მოცემულ საზოგადოებაში არსებული წარმოდგენები ამა თუ იმ ადგილის შესახებ. ადგილები პოლიტიკური პროპაგანდის საშუალებებადაც გვევლინებიან. ეს განსაკუთრებით თვალშისაცემი იყო ტოტალიტარული რეჟიმის პირობებში, როდესაც საბჭოთა ხელისუფლება ქმნიდა და პროპაგანდას უწევდა ისეთ ადგილებს, რომლებიც ოფიციალურ საბჭოთა ნარატივთან მოდიოდა შესაბამისობაში (მაგალითად, გმირი ქალაქების „იმიჯი“, მეორე მსოფლიო ომში დაღუპულთა მემორიალები, ოქტომბრის რევოლუციასთან ან 1905 წლის რევოლუციასთან დაკავშირებული ადგილები და ა.შ.). ადგილების პოლიტიკა პოსტ-ტოტალიტარული საზოგადების პირობებშიც გრძელდება: ახალი პოლიტიკური მოცემულობების პირობებში ხელისუფლებები ცდილობენ, ახლებურად გაიაზრონ „ძველი“ ადგილები, ახალი მნიშვნელობები მიანიჭონ მათ ან სულაც ახალი ადგილები შექმნან, რომლებიც მათ პოლიტიკურ პროგრამას შეესაბამებიან. საზოგადოებას ამ მცდელობებზე განსხვავებული რეაქცია აქვს, რაც გამოხატულებას პოულობს ადგილების ახალი იდენტობის მიღების, უარყოფის ან სპეციფიკური რეინტერპრეტაციის დინამიკურ პროცესებში. პროექტის ფარგლებში შედარებით ჭრილში გაანალიზდება ადგილების პოლიტიკის თავისებურებები საბჭოთა/პოსტსაბჭოთა საქართველოში და სოციალისტურ/პოსტ-სოციალისტურ პოლონეთში, ნაჩვენები იქნება ადგილების პოლიტიკის საკვანძო მნიშვნელობა თანამედროვე პოლიტიკური დისკურსისთვის, რასაც ნაკლები ყურადღება ექცევა სამეცნიერო ლიტერატურაში. პროექტის ფარგლებში იგეგმება სამუშაო ჯგუფების შეხვედრების (ე.წ. „ვორქშოპების) მოწყობა, სამეცნიერო კონფერენციის ორგანიზება და ერთობლივი კრებულის გამოცემა.